پاي ديابتي
افرادي كه بيش از ده سال است كه ديابت دارند، افرادي كه كنترل قند ضعيفي دارند، عوارض قلبي- عروقي، چشمي و يا عوارض كليوي دارند، بيشتر از ساير بيماران در معرض خطر زخم پاي ديابتي ميباشند.
شرايط زير در پاي ديابتي همراه با افزايش خطر قطع عضو است:
نوروپاتي محيطي و از دست دادن حس محافظتي
تغيير در بيومكانيك پا
مداركي دال بر افزايش فشار بر پا 0قرمزي و خونريزي در زير پينه
تغيير شكل استخوان
بيماري عروق محيطي (كاهش يا نبودن نبض)
سابقه زخم يا قطع عضو
پاتولوژي شديد ناخن
بيماريابي و تشخيص:
تمام بيماران بايد ساليانه براي تشخيص شرايط پرخطر در پا، معاينه شوند. اين معاينه، شامل بررسي حس محافظتي ،ساختمان پا و بيومكانيك، وضعيت عروقي و پوست ميباشد. اگر بيمار چند عامل خطر داشته باشد، بايد از نظر پيدايش وضعيتهاي جديد و شرايط پرخطر مكرراً ويزيت شود. بيماراني كه نوروپاتي دارند، در هر ويزيت بايد پاي آنها مشاهده شود.
مراقبتهاي لازم:
كالوس بايد دبريد شود.
بيماراني كه دچار نوروپاتي يا علايمي دال برافزايش فشار برپا هستند بايد كفش مناسب بپوشند.
به بيماران بايد در مورد از دست دادن حس پا و مشاهده روزانه پاها آموزش داده شود
بيماراني كه دچار اريتم، گرمي و پينه در پا هستند بايد كفشي بپوشند كه فشار را بر پا متعادل كند.
بيماران دچار تغيير شكل استخوان، بايد كفشهايي كه عرض زياد و عمق زياد دارد، بپوشند يا كفش مناسب براي آنها تهيه شود.
درجهبندي واگنر در تشخيص شدت پاي ديابتي:
Grade 0 عدم وجود زخم در پاي مستعد زخم ديابتي
Grade 1 زخم سطحي كه ضخامت كل پوست را درگير كرده ولي بافتهاي زيرجلدي را درگير نكرده است.
Grade 2 زخم عمقي كه به ليگامانها و عضلات نفوذ كرده ولي بادرگيري استخواني و يا ايجاد آبسه همراه نيست.
Grade 3 زخم عمقي همراه با سلوليت و تشكيل آبسه كه اغلب همراه با استئوليت ميباشد.
Grade 4 كانگرن لوكاليزه
Grade 5 كانگرن منتشر كه كل پا را درگير كرده است.
Grade 1,2 را ميتوان بصورت سرپايي درمان نمود ولي از Grade 3 به بالا اغلب نياز به بستري و استفاده از آنتيبيوتيك وريدي ميباشد.